اَبوالفَرَجِ اِصفَهانی (۲۸۴-۳۵۶ق) از عالمان و نویسندگان قرن سوم و چهارم هجری است. کتاب مقاتل الطالبیین، مشهورترین اثر اوست که حاوی سرگذشت فرزندان و نوادگان ابوطالب از زمان پیامبر(ص) تا نیمه قرن چهارم قمری است. کتاب مشهور دیگر وی، الأغانی، بزرگترین دائرة المعارف موسیقی و فرهنگ و نیز جامع‌ترین دیوان نظم و نثر و روایات عرب جاهلی و صدر اسلام دانسته شده است.
رجال‌شناسان شیعه و سنی، ابوالفرج اصفهانی را شیعه زیدی دانسته‌اند؛ اما برخی با اتکا به مروانی بودن وی، در شیعه بودنش تردید کرده و هدف وی از اتخاذ مواضع شیعی را نزدیک شدن به حاکمان شیعه تحلیل کرده‌اند.
زندگی‌نامه
علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم مروانی، ملقب به ابوالفرج اصفهانی، از نوادگان مروان بن محمد معروف به مروان حمار، آخرین خلیفه اموی است. وی را از بزرگان در علوم مختلف از جمله ادب، فقه، تاریخ، سیره، لغت، مغازی و انساب‌شناسی در دوره خود به شمار آورده‌اند. وی در سال ۲۸۴ق گفته شده همزمان با حکومت معتضد، خلیفه عباسی در اصفهان متولد شد؛ درباره تولد وی در اصفهان و انتسابش به شهر مذکور، اختلافاتی وجود دارد.
ابوالفرج اصفهانی در کودکی در بغداد به تحصیل علوم مختلف پرداخته و از جوانی به موسیقی، تاریخ، ضبط احادیث و اشعار علاقه داشت. بسیاری از تاریخ‌نگاران، از جمله یاقوت حموی، ابن خلکان، ثعالبی و ابن ندیم درباره جایگاه او در علوم مختلف، سخن گفته‌اند.تنوخی پس از ذکر علومی که وی در آن تبحر داشته، تصریح کرده است که تمام تسلط علما و ظرافت شعرا در او جمع است.
وی توسط مهلبی، وزیر عزالدوله دیلمی به بغداد فراخوانده شد و مشاور و ندیم خاص وی گردید. چنانکه ابوحیان توحیدی نوشته، ابوالفرج کاتب رکن الدوله نیز بوده است.
وی ۱۴ ذی‌الحجه سال ۳۵۶ق یا ۳۵۷ق در بغداد درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.[
مذهب
بسیاری از رجال‌شناسان شیعه، از جمله شیخ طوسی و سید ابوالقاسم خویی، معتقدند که ابوالفرج اصفهانی شیعه بوده است. برخی از علمای اهل سنت از جمله ذهبی و ابن جوزی هم به تشیع وی اذعان کرده‌اند.برخی چون ذهبی، این امر را با توجه به انتساب او به مروانیان، عجیب دانسته‌اند و ابن حجر عسقلانی در کتاب لسان المیزان، شیعه بودن وی را با اتکا به مروانی بودنش، از نوادر دانسته است. ابن جوزی، شیعه بودن وی را موجب ضعف روایاتش قلمداد کرده است. همچنین خطیب بغدادی، با اشاره به شیعه بودن ابوالفرج، او را دروغگوترین مردم معرفی نموده است.
شیخ طوسی و علامه حلی با تکیه بر اظهارات ابوالفرج در تألیفاتش، او را در زمره شیعیان زیدی دانسته‌اند، اما محمدباقر خوانساری (۱۲۲۶-۱۳۱۳ق) در کتاب روضات الجنات، گرچه در شیعه زیدی بودن وی تردید نمی‌کند، اما او را اهل تظاهر به تشیع معرفی کرده و ستایش او از ائمه را به هدف نزدیک شدن به پادشاهان عصر خود دانسته است؛ چنانکه مروانی بودن وی را نیز دلیل دیگری بر غیر امامی بودن او قلمداد کرده است.
ابوالفرج در آثار خود به‌ویژه الاغانی و مقاتل الطالبیین با احترام زیادی از امام علی(ع) و فرزندانش یاد کرده و در تمامی موارد، امام علی(ع) را با عنوان امیرالمومنین خوانده و به جای الفاظی چون «رضی الله عنه» و «کرم الله وجه»، از «علیه‌السلام» برای ائمه(ع)، استفاده کرده است که این خود می‌تواند یکی از نشانه‌های تشیع او باشد و چه بسا به‌همین دلیل است که برخی از اهل‌سنت او را شیعه دانسته و احادیث و کتاب‌های او را تضعیف کرده‌اند.
اساتید و شاگردان
ابوالفرج اصفهانی در مجالس علمی بسیاری از عالمان هم‌عصر خود حضور یافته است. خطیب بغدادی و یاقوت حموی، به چند تن از مشایخ او اشاره کرده‌اند؛ ابوبکر بن درید، یکی از مشایخ وی دانسته شده است. برخی دیگر از اساتید وی عبارتند از: محمد بن جریر بن یزید طبری، جعفر بن قدامه، ابوبکر ابن انباری، فضل بن حجاب جمحی، علی بن سلیمان اخفش، نفطویه، محمد بن عبدالله حضرمی، محمد بن جعفر قتات، حسین بن عمر ابن ابی احوص ثقفی، علی بن عباس مقانعی، علی بن اسحاق بن زاطیا، ابو خبیب برتی، و محمد بن عباس یزید.
برخی عالمان همچون ابو زکریا یحیی، ابوالحسین بن دینار، علی بن ابراهیم دهکی، دارقطنی، ابو اسحاق طبری، ابراهیم بن مخلد و محمد بن ابی الفوارس، و تنوخی، شاگردان وی به شمار آمده‌اند.
آثار
آثار تألیفی متعددی به ابوالفرج اصفهانی منسوب است. وی آثار بسیاری، به‌ویژه در شعر و نسب‌شناسی، تألیف کرده است؛ به گونه‌ای که برخی کتاب‌شناسان، نزدیک به ۳۰ اثر به او منسوب دانسته‌اند. مشهورترین آثار به جای مانده از وی، مقاتل الطالبیین و الاغانی است. برخی دیگر از تألیفات او عبارتند از نسب بنی عبدشمس، ایام العرب و جمهرة النسب، آداب الغربا، الأخبار و النوادر، نسب بنی شیبان.
شیخ طوسی در کتاب فهرست خود، دو کتاب دیگر از او با نام‌های «ما نزل من القرآن فی أمیر المؤمنین و أهل بیته(ع)»، و «فیه کلام فاطمة(ع) فی فدک» ذکر کرده است. اشعار فراوانی در موضوعات گوناگون به وی منسوب شده و در مقدمه کتاب الأغانی، برخی از این اشعار، نقل شده است.
کتاب مقاتل الطالبیین اثر ابوالفرج اصفهانی
مقاتل الطالبیین
مقالهٔ اصلی: مقاتل الطالبیین (کتاب)
کتاب مقاتل الطالبیین، به زبان عربی، در ۱۹ فصل و ۲۱۶ بخش، به بیان سرگذشت فرزندان و نوادگان ابوطالب، پدر امام علی(ع) می‌پردازد.شرح تفصیلی شهادت جعفر بن ابیطالب، امام علی(ع)، امام حسن(ع)، امام حسین(ع)، صاحب فخ، امام کاظم(ع) و امام رضا(ع)، از شاخصه‌های مقاتل الطالبیین دانسته شده است. این کتاب به شیوه روایی تدوین شده و در سی سالگی ابوالفرج اصفهانی، یعنی حوالی سال ۳۱۳ق نوشته شده است. شیخ مفید در کتاب الإرشاد، بسیاری از روایات مقاتل الطالبیین را نقل کرده است. ابوالفرج اصفهانی، چنانکه رسول جعفریان گفته، روایات کتاب مقاتل الطالبیین را عمدتا از کتاب المبیضة فی أخبار آل ابی طالب، نوشته احمد بن عبیدالله ثقفی نقل کرده و همچنین از کتاب دیگری به نام مقاتل الطالبیین، نوشته محمد بن علی بن حمزه علوی هم استفاده کرده است.
این کتاب به سبب جامعیت و دقت در نقل اخبار، مورد توجه بسیاری از مولفان قرار گرفته است؛ به‌گونه‌ای که برخی چون شیخ مفید آن را از منابع اصلی معرفی کرده‌اند.
الأغانی
مقالهٔ اصلی: الاغانی
الأغانی، در مدت ۵۰ سال توسط ابوالفرج اصفهانی جمع‌آوری و تألیف شده و در مدت چند قرن، از منابع مهم درباره موسیقی، ادبیات، تاریخ و هنر دوران تمدن اسلامی محسوب می‌شده است. این کتاب بزرگترین دائرة المعارف موسیقی و فرهنگ، و نیز جامع‌ترین دیوان نظم و نثر و روایات عرب جاهلی و صدر اسلام خوانده شده که حاوی مجموعه‌ای از شرح احوال سازندگان و خوانندگان و نوازندگان موسیقی و نغمه‌های آن دوران محسوب می‌شود. این کتاب در ۲۰ جلد نوشته شده است.زرکلی در کتاب خود، الاعلام، ادعا کرده که ابوالفرج اصفهانی، کتاب الأغانی را برای حاکم اموی اندلس فرستاد و از او پاداش گرفت.
