شوال

متوکل پسر معتصم عباسی دهمین نفر از خلفای عباسی است که بعد از برادرش واثق در سال232 هجری به خلافت رسید. [1]نام وى جعفر و كنيه اش ابو الفضل بود و در فم الصلح از ناحيه واسط و از مادری كنيز به نام شجاع متولد گردید[2]. وی مردی خبیث السیره

عبدالله بن لطف الله بن عبدالرشید معروف به حافظ ابرو، از مشاهیر مورخان و جفرافی دانان قرن نهم هجری است که در مورد لفب و محل تولدش اختلاف است، فصیح خوافی که معاصر حافظ ابرو بوده لقب وی را شهاب الدین و مولدش راخواف می داند[1] و عبدالرزاق سمرقندی لقب

عبدالعظیم بن عبدالله بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابیطالب علیه السلام[1]، معروف به شاه عبدالعظیم[2] و سید الکریم نسبش با چهار واسطه به اما م مجتبی ع می رسد.  پدرش عبدالله نام داشت و مادر بزرگوارش فاطمه بنت عقبه بن قیس حمیدی.[3]تاریخ دقیق تولد وی روشن

این غزوه در سال سوم هجرت و تنها یک روز بعد از غزوه احد، در مكاني به همين نام اتفاق افتاد. بعد از جریان احد و ضربه سختی که سپاه اسلام از مشرکان مکه متحمل شدند، برخی از سران مشرکان مانند “ابوسفیان” در راه بازگشت به مكه تلاش می­کردند تا

اِبْن ِ مُقْله، ابوعلي محمد بن علي بن حسين (حسن) بن عبدالله شيرازي (شوال ۲۷۲- ۳۲۸قمري( اديب، خوشنويس، مبتکر و مبدع خطوط مختلف و وزير عباسيان، در عصر روز پنجشنبه ۲۱ شوال سال ۲۷۲ه‍.ق در بيضا فارس متولد شد. وی توسط خلیفه عباسی المقتدربالله(294 – 320 ق )به وزارت برگزیده

در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمریبقاع متبرکه ائمه‏ بقیع (ع) در مدینه‏ توسط آل سعود با توجه به پیوند فکری و مذهبی آنان با محمدبن عبدالوهاب (  ) تخریب شد.پیش از آن قبورشهدای احد و دیگر مزارات مدینه تخریب گردیده بود[2]. در این روز ، وهابيون متعصب با تخريب

سیدجمال الدین اسدآبادی که از او با نام‌های جمال‌الدین الافغانی و سید محمد بن صفدر الحسین نیز نام برده می‌شود در چنین روزی در استانبول درگذشت و در گورستان شیوخ دفن گردید. اطلاعات اندکی درباره محل تولد و خانواده وی در دست است و محل تولد او همیشه محل اختلاف

      حکیم ابوالمجد مجدودبن آدم سنایی، شاعر و عارف بلند مقام قرن ششم و از استادان مسلم شعر فارسی در چهارصد و هفتاد و سه هجری قمری در غزنه دیده به جهان گشود پدرش مردی فاضل بود و سنایی در محضر وی از علوم و معارف مرسوم زمان

      ابوعبداللَّه محمد بن اسماعيل بن ابراهيم مشهور به امام بخاري از محدثان بزرگ در 13 شوال سال 194 هـ.ق بعد از نماز جمعه در بخارا دیده به جهان گشود[1]. وی هنوز کودک بود که پدرش را از دست داد و مادرش پرورش او را به عهده گرفت.[2]امام

محمدبن جريرطبري فقيه، مفسر، مورخ مسلمان و دانشمند برجسته ايراني دربغداد در سال ۳۱۰ه. ق.چشم ازجهان فروبست[1]. وی در آمل مرکز طبرستان درپایان سال 224 یا آغاز 225 ق به دنیا آمد.[2]او درهفت سالگي حافظ كل قرآن شد و در 9 سالگی به نگاشتن حدیث پرداخت [3]. دوران جواني را

در سالروز شهادت امام جعفر صادق (ع) در سال 1342ش نظاميان حكومت شاه به مدرسه فيضيه قم يورش برده مردم و طلابي را كه در مراسم شركت كرده بودند مورد ضرب و جرح قرارداده عده اي را مجروح و شهيد كردند.  در آن روزها رژيم در حالي كه زخم شكست

      امام صادق (علیه السلام) دردر 25 شوال سال 148 هجری قمری، در 65 سالگی، به دستور منصور دوانیقی(137-148 ق)، خلیفه ستمگر عباسی، به وسیله سمی که به آن بزرگوار خوراندند، در شهر مدینه به شهادت رسیدو در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد[1].