يكي از مهم‌ترين پرسش‌ها در زندگاني سياسي امام جعفر صادق(عليه‌السلام) كيفيت موضع‌گيري او در هنگام انتقال حكومت از امويان به عباسيان بود. اين پرسش هنگامي جدي‌تر مي‌شود كه دريابيم در انديشة سياسي شيعه كه برگرفته از آموزه‌هاي ائمه(عليهم‌السلام) مي‌باشد، امامت به معناي رياست ديني و دنيوي بوده و در زمان
1 ـ ششمين اخترتابناك آسمان امامت حضرت امام جعفر صادق(ع) در روز جمعه 17 ربيع الاول سال 83 هجرى در مدينه و در زمان عبدالملك بن مروان بن حكم ديده به جهان گشود. مادر آن حضرت (ام فروه) دختر قاسم(1) بن محمد بن ابوبكر مى باشد. ايشان در سال 148
آنچه مذهب تشيع امروزه در ذخيره علمي خود دارد، مرهون تلاش هاي انسان هاي پاک و وارسته اي است که از بدو تکوين تشيع در عصر رسول الله تا عصر حاضر تمام سعي خود را در بارور نمودن اين شجره طيبه نموده‌اند. از ميان آن بزرگواران برجسته ترين چهره ها
چكيدههر چند اهل سنت حضرت امام جعفربن محمد‌الصادق(علیه السلام) را به عنوان جانشين و خليفه پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نمي‌شناسند، اما در عين حال او را در كتاب‌هاي خود از جهت علمي و اخلاقي با القاب و اوصافي شايسته ستوده‌اند، به عنوان مثال علامه شهرستاني در كتاب
درباره ى عظمت امام صادق(ع) نه تنها توسط شيعيان به فراوانى سخن گفته شده است، بلكه در اين باره جمع كثيرى از دانشوران و بزرگان اهل سنت و جماعت لب به سخن گشوده اند. پيشوايان مذاهب اهل سنت، عالمان نامدار اسلامى و صاحب نظران زبردست درباره ى برجستگى هاى علمى،
چکیدهاین پرسش که “از منظر منابع اهل سنت امام صادق(ع) چه جایگاه و مقامی در جامعه اسلامی دارد؟”، پرسش آغازین این نگاشته است. پاسخ بدست آمده این است که بنابر منابع مکتوب حدیثی، رجالی و تاریخی اهل سنت، امام صادق(ع) یکی از چهره های شاخص و ممتاز جامعه اسلامی به
در بين صفات، كمالات و فضايل انساني، صفت علم، فضيلت و كمالي است كه بر همة ديگر كمالات انساني برتري دارد و همين علم است كه اساس تفاوت انسان‌ها با يكديگر مي‌شود. درجات و مراتب انسان به لحاظ علم اوست. «يرفع الله الذين آمنوا منكم والذين اوتوا العلم درجات».1 علم
در راستاى فلسفه وظيفه الهى, أمه عليهم السلام براى تحقق حكومت اسلامى جديت و تلاش فراوانى داشتند. امام صادق(ع) علاوه بر نهضت علمى و فكرى كه در جامعه ايجاد نمود; اهتمام خاصى به نظام رهبرى و امامت اصيل اسلامى داشت. حمايت هاى پيدا و پنهان امام صادق(ع) از نهضت هاى
1 ـ صوفيگرى ازجمله تفكراتى كه در زمان امام صادق(ع) پيدا شد و كم كم شكل گرفت, جريان خطرناك و انحرافى صوفيگرى بود, كه با ظاهرى فريبنده دست به عوام فريبى و گمراه كردن مردم زد. محقق اردبيلى درباره پيدايش صوفيه مى نويسد: به نقل از شيعه و سنى, اولين
زنادقه واژه زنادقه جمع زنديق است. اين كلمه ريشه فارسى دارد و در اصل (زند دين) زن دين بود. مزدكيان(1) خود را زند دين مى ناميدند. طريحى در مجمع البحرين مى نويسد: زنادقه گروهى از مجوسيان بودند. سپس اين كلمه برهر ملحدى در دين استعمال گرديد.(2) در بين مردم چنين
در طول تاريخ بشريت, كم تر انسانى وجود دارد كه مانند پيامبر اسلام تمام خصوصيات زندگى اش به طور واضح و روشن بيان و ثبت شده باشد. خداوند متعال در قرآن كريم ـ كتابى كه خود حافظ اوست(1) و بدون هيچ تغييرى تا قيامت باقى است ـ با زيباترين عبارات
«قل الله خالق كل شيء وهو الواحد القهار» (رعد (13)، آية 16)بگو كه خداست خالق همه چيز و اوست واحد قهار.«الا له الخلق والامر تبارك الله رب العالمين» (اعراف (7)، آية 54)آگاه باشيد كه آفرينش و تدبير از آن اوست، پربركت است خداوندي كه پروردگار جهانيان است.«قل من يرزقكم من
ایران-قم-میدان جهاد-مجتمع آموزش عالی امام خمینی (ره)- ساختمان نبیین-مجتمع آموزش عالی تاریخ، سیره و تمدن اسلامی
کلیه حقوق سایت متعلق است به جامعه المصطفی العالمیه
طراحی و پشتیبانی توسط گروه نرم افزاری رسانه