کتاب حاضر روایتی از زندگی میرزاده عشقی؛ شاعر، روزنامه نگار، نویسنده و نمایشنامه نویس دوره ی مشروطیت است که به دستور رئیس اداره ی تأمینات نظمیه در زمان نخست وزیری رضا خان ترور شد.
سید محمدرضا کردستانی با تخلص میرزاده عشقی؛ شاعر، روزنامه نگار، نویسنده و نمایشنامه نویس دوره مشروطیت ومدیر نشریه ی قرن بیستم بود که در دوره ی نخست وزیری رضاخان، به دستور رئیس اداره ی تأمینات نظمیه (شهربانی) وقت ترور شد. وی از جمله مهم ترین شاعران عصر مشروطه به شمار می رود که از عناصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده ی مردم بهره گرفت. همچنین او را خالق اولین اوپرای ایرانی می دانند.
میرزاده عشقی از جمله پیشگامان شعر نو شناخته می شود و از نخستین ادبای معاصر ایران است که به مقوله ی شعر نو توجه نمود و پیش از نیما یوشیج اشعاری به سبک نو سرود. لازم به ذکر است که نخستین آثار نیما یوشیج برای نخستین بار در روزنامه ی قرن بیستم میرزاده عشقی چاپ شد.
شاید شعرهای عشقی به علت عمر کوتاه شاعری اش هیچ گاه مجال پخته شدن پیدا نکردند، اما صراحت لهجه، نکته بینی و تحلیل بسیار فنی او درمورد تحولات سیاسی و اجتماعی دوره ی خودش بسیار مشهود است. زبان اشعار عشقی به زبان شفاهی عامه ی مردم نزدیک است که برای بیان صحنه های پرشور و مهیج سروده شده است. کتاب پیش رو روایتی از زندگی میرزاده عشقی را بیان می کند.
