چکیده
پژوهش حاضر به بررسی آثار تمدنی اسلام و شیعی در دوره نوّابین اَوَده پرداخته است؛ دور حکومت نوّابین اَوَده یکی از مهم‌ترین و شکوه مند‌ترین دوران تاریخ مسلمانان و بویژه شیعیان هند می‌باشد، فرمانروایان اَوَده با همه آن مشکلات و‌عداوت‌ها که از سوی انگلیسی‌ها داشتند، فرهنگ و تمدن جدید در این منطقه بوجود آورده‌اند.
آنها با پایه گذاری فرهنگ جدید زمینه ساز ایجاد آئین و رفتار اجتماعی جدید و سبب نهضت علمی شیعیان در هند شده‌اند و در سرپرستی علوم اسلامی، شاعری، ادب اردو، موسیقی و فن سپه‌گری پیش‌گام بوده‌اند.
آنها دستاوردهای تمدنی به‌یاد ماندنی در معماری، صنایع مختلف، هنر‌خطاطی، شهرسازی از جمله ساخت مساجد، حسینیه‌ها، پل‌ها، باغات و بیمارستان‌ها از خود بجا گذاشته‌اند و در این پژوهش همه این عناوین مذکور مورد بررسی قرار گرفته است.اساساً فرهنگ و تمدن اَوَده از دربار پادشاهان شیعه نشین اَوَده متأثر بوده است.
آن فرهنگ جدید که زیربنای وی فرهنگ هندویی قدیمی که در این منطقه وجود داشت، از فرهنگ ایرانی و اسلامی تأثیر عمیق پذیرفته بود. در واقع فرمانروایان اَوَده یک فرهنگ مشترک هندو- اسلام بوجود آوردند که به آن «تهذیبِ گنگا-جمنی» گفته می‌شود و این حکومت باعث شد که شیعیان در جامعه هند بعنوان گروهی از مسلمانان با عقاید خاص شناخته و تشخص پیدا کنند و مراسم خود را جداگانه برگزار کنند.در این زمینه پژوهش جامع و کامل به زبان فارسی و اردو تا حالا مشاهده نشده است، در این پژوهش سعی شد که بر اساس روش تحلیلی و توصیفی با استناد به منابع اصلی به شیوه کتابخانه‌ای تحقیق انجام گیرد.
کلید واژه ها: نوّابین، اوده، فرهنگ، تمدن، شیعه
