لطایف بهلول

روزي هارون الرشيد از سفره خود غذايي برگرفت و براي بهلول فرستاد. خادم غذا را پيش بهلول آورد. بهلول گفت: من اين غذا را نمي‌خورم (تصرف غير مجاز در بيت المال است) ببر پيش سگهاي پشت حمام بينداز. فرستاده هارون ناراحت شد و گفت: اي احمق! اين طعام مخصوص خليفه

روزی از کودکان و سنگ جفای ایشان می گریخت به خانه ای پناه برد که درش باز بود. صاحب خانه ایستاده بود و او دو زلف آویخته (ضفیره) بود. فریاد بر کشید که چرا وارد خانه من شدی؟ بهلول گفت: ای ذوالقرنین ، یاجوج و ماجوج در زمین به فساد

روزی وزیر خلیفه به بهلول گفت: دل خوش دار که خلیفه تو را تربیت کرد و بر سر خوک و خرس حاکم گردانید. بهلول گفت: این زمان حاضر خود باش و قدم از فرمان من بیرون منه که رعیت منی. خلیفه و اهل مجلس بخندیدند و وزیر شرمنده شد. علی

بهلول دوستی داشت بنام علیان که او نیز از فرزانگان دیوانه وش بود و در اواخر سده دوم هجری درگذشت. روزی هارون از کنار گورستان می گذشت. آن دو را دید که با هم نشسته اند و سخن می گویند. خواست با ایشان شوخی کند. دستور داد هر دو را

روزی عده ای دور بهلول را گرفتند و با تمسخر به او گفتند: بهلول! دیوانگان بصره را بشمار. گفت: از حد شمار بیرون است؛ اگر بخواهید عاقلان را بشمارم که تعداد آن ها اندکی بیش نیست. راغب اصفهانی، محاضرات، 14/1.