این کتاب که نوشته سید محمد شیخ احمد است، علاوه بر توصیف وضعیت خطابه و منبر در دوره خلافت عباسی (132-656هـ.ق) به تبیین رابطه خطابه و قدرت و منبر و سیاست در این عصر پرداخته و کارکردهایی را که خطابه و منبر برای نظام خلافت عباسی داشت، مورد بررسی و تحلیل قرار داده است.
در دوران قدیم، منبر و خطابه با عنوان رسانه‌های تبلیغی نقش مهمی را ایفا می‌کردند. یک مزیت این رسانه، تبلیغ چهره به چهره بود. جایگاه منبر و خطابه با رسمیت یافتن حکومت‌های اسلامی و خلافت، ارزش بیشتری پیدا کرد و حاکمان در پی استفاده از آن برآمدند. کتاب حاضر به بررسی رابطه خطابه، منبر و قدرت سیاسی در دوران خلافت عباسی می‌پردازد.
کتاب حاضر در اصل رساله دکتری مؤلف بوده که اکنون به شکل کتاب درآمده است. در معرفی این کتاب آمده است:
با ظهور اسلام، خطابه و منبر به تدریج جایگاه خود را در جامعه اسلامی باز کرد. زمانی که هیچ وسیله ارتباط جمعی وجود نداشت، منبر به عنوان یک رسانه عمومی، توسط پیامبر اسلام (ص) و خلفای راشدین برای ارتباط با مسلمانان به کار گرفته شد. با آغاز خلافت عباسی خطابه و منبر به شکل یک نهاد سیاسی فرهنگی به حیات خود ادامه داد و به خدمت قدرت سیاسی درآمد.
در دوره خلافت عباسیان از یک سو میان خطابه و قدرت سیاسی و از سوی دیگر میان منبر و سیاست پیوند عمیقی ایجاد شد. این پیوند باعث شد که عباسیان به عنوان یک رسانه ارتباطی تاثیرگذار به خطابه و منبر بنگرند و به تقویت کارکرد آن در جهت منافع خود بپردازند. این کتاب علاوه بر توصیف وضعیت خطابه و منبر در دوره خلافت عباسی (132-656هـ.ق) به تبیین رابطه خطابه و قدرت و منبر و سیاست در این عصر پرداخته و کارکردهایی را که خطابه و منبر برای نظام خلافت عباسی داشت، مورد بررسی و تحلیل قرار داده است.
