نشر دعوت اسلامي در جزيره العرب، از همان ابتدا با مخالفت هاي گوناگوني از سوي سران نظام شرك و بت پرستي مواجه شد و پس از هجرت پيامبر (صلوات الله علیه) از مكه به مدينه، يهوديان و منافقان نيز به جرگة مخالفان اين دعوت پيوستند.
جنگ هاي نسبتا پرشماري كه ميان پيامبر (صلوات الله علیه) و مخالفانش به وقوع پيوست و نيز حوادثي هم چون: قتل تعدادي از شاعران يهود و قتل عام بني قريظه، همواره محل گفت وگو و انتقاد برخي از خاورشناسان و منتقدان پيامبر (صلوات الله علیه) بوده است. اين گروه، به ويژه در سال هاي اخير، با استناد به برخي از گزارش هاي نامعتبر تاريخي، پيامبر (صلوات الله علیه) را متهم به اعمال خشونت و عدم مدارا با مخالفانش مي كنند و نشر سريع اسلام در جزيره العرب را معلول جنگ و به كارگيري شمشير از سوي ايشان به شمار مي آورند.
در كتاب حاضر، ضمن نقد و تفسير ديدگاه مذكور، به بررسي جايگاه و حقوق مخالفان در سيرة نبوي و بيان ميزان بالاي تحمل و مداراي پيامبر (صلوات الله علیه) نسبت به مخالفان و دگرانديشان پرداخته شده است.
