کتاب پیش رو، جلد نخست از مجموعه ای 10 جلدی درباره ی تاریخ تعلیم و تربیت در ایران است. این کتاب پژوهشی است درباره ی تاریخ آموزش وپرورش در ایران عصر باستان که در پنج فصل به سامان شده است.
تاریخ در زندگی جامعه، تأثیری تربیتی دارد و چونان معلم عقل و احساس عمل می کند. آگاهی های تاریخی یکی از مهم ترین مکمل های فرهنگ اجتماعی است و با نبود این مکمل، آموزش و پرورش آدمی نمی تواند کامل شود. تاریخ آموزش و پرورش، چونان علم، تا عصر نوزایی در اروپا وجود نداشته است.
از این دوره با آغاز جنبش انسان گرایی در اروپا، اندک اندک به اهمیت مطالعه ی تاریخ آموزش و پرورش پی می برند؛ طلیعه ی این آگاهی در آثار نویسندگان سده های 16 تا 18 م دیده می شود. اینان در نگاشته های خویش برای اثبات دیدگاه انسان گرایانه ی خود به گذشته ی تاریخ آموزش و پرورش اقوام و ملل باستان خاصه یونانیان و رومیان اشاره و استناد می کنند. تا این دوره هنوز آثار جداگانه ای درباره ی تاریخ آموزش و پرورش نگاشته نشده است.
از نیمه ی دوم قرن نوزدهم، رفته رفته تک نگاشته هایی مستقل درباره ی تاریخ آموزش و پرورش در غرب نوشته و منتشر شد. در ایران تنها در 90، 80 سال گذشته، به مطالعه و تدریس تاریخ آموزش و پرورش توجه تدریجی شده است. کتاب پیش رو، جلد نخست از مجموعه ای 10 جلدی درباره ی تاریخ تعلیم و تربیت در ایران است.
این کتاب پژوهشی است درباره ی تاریخ آموزش وپرورش در ایران عصر باستان. این اثر در پنج فصل به سامان شده است: فصل نخست درباره ی تاریخ آموزش و پرورش در آیین زرتشت است. در فصل دوم به تاریخ آموزش و پرورش در عصر مادها نظر شده است. فصل سوم به بازو بسط تاریخ آموزش و پرورش در عصر هخامنشیان پرداخته است. در فصل چهارم سخن بر سر تاریخ آموزش و پرورش در عصر سلوکیان و اشکانیان است.
تاریخ آموزش و پرورش ایران عصر ساسانیان در فصل پنجم واکاوی شده است. از آنجا که آموزش و پرورش نمی تواند گسسته از تحولات اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی بازکاوی شود، درهر فصل اندکی به این دست تحولات اشاره شده است. نگارنده در فرایند تحقیق و تحریر این اثر، ضمن استفاده از آنچه دیگران در این حوزه نگاشته اند، کوشیده است از آثار و منابع دست اول و معتبر استفاده کند. نیز وی پاییده است در این اثر به ایرانی گرایی تن ندهد و از گرفتار شدن در ورطه ی تعصبات ملی و تاریخی تن زند.
