مقالات

مقدمه: غرب در قضاوت امروزش درباره زن اصلا به گذشته زن در غرب نمی نگرد و یا نمی خواهد به این گذشته نگاهی افکند درحالی که زن در غرب باستان در ردیف شیطان قرار داشت و گاه خود شیطان خوانده می شد و از هیچ حقوقی برخوردار نبود و ارزشش

چكيده تعريف «جهان اسلام» بر اساس شاخص‏ هاى جمعيتى و يا بودن ساختار قدرت در دست مسلمانان، نظر به سابقه تاريخى بسط و قبض جغرافيايى قلمرو اسلامى، شرايط متغير سياسى ـ اجتماعى حاضر و نيز وجود اقليت‏ هاى رو به تزايد، جامع و مانع نيست. در اين نوشتار، سعى بر

در دوره‌های دانش‌افزایی دانشگاهیان، یکی از عناوین مورد گفتگو، تاریخ علم و تمدن اسلامی و یکی از دغدغه‌های مطرح در آن، نقش ایرانیان در شکل‌گیری این پدیده فاخر است. جدای از رویکردهای ملی ‌گرایانه، این مقوله جای گفت‌وگوی جدی دارد و بایسته می‌نماید هر چند به کوتاهی از آن سخن

چكيده دقت و بررسي در عبارت‌هاي علّامه طباطبائي در الميزان، نشانه آن است كه تاريخ از نظر وي مهم بوده و ضرورت و فايده داشته و في‌حد ذاته معتبر است. البته در صورت تضاد گزاره‌هاي تاريخي با آيات تاريخي قرآن، اعتبار گزاره‌هاي تاريخي از بين مي‌رود. علّامه طباطبائي، تاريخ را

  آموزه ‌های امام علی (ع) در تعلیم و تربیت، مهم‌ترین اهداف تعلیم و تربیت با توجه به بینش امام علی (ع) چنین بر می شمرد: «تقوای الهی»؛ «تلاش و کوشش در امور دنیوی و رفع نیازمندی‌ ها»، «رشد روحی –روانی»، «علم اندوزی»، «تحقق عدالت اجتماعی»، «عزت نفس» و «طهارت

برخی از خاور شناسان و کسانی که در توجیه رفتار ائمه (ع) به مبانی کلامی توجه نمی کنند، فضائل و کمالات انسانی حضرت علی (ع) را می ستایند؛ اما در توفیق سیاسی اش تردید دارند و آن بزرگوار را رهبر و فرمانروایی موفق نمی شمارند. در نظر این گروه، دوران

  یک ماه فرصت خوبی است برای شبیه ‌کردن زندگی هر روزه‌ مان به سبک شایسته‌ ترین انسان و چه کسی بهتر از امام علی(ع) که ذره ‌ای دل دادن به ایشان، شادمانی و خرسندی‌ های حقیقی و دوست‌ داشتنی برایمان به ارمغان می ‌آورد؟

آبار و اَبيار جمع بِئْر به معناي چاه‌ها است. جمع قِله آن أبؤُر و آبُر است. نيز البؤُره به معناي گودال است.[1]آبارعلي در اصطلاح نام منطقه‌اي است در 7 يا 9 كيلومتري (6 يا 7 ميلي) جنوب شهر مدينه[2]، در وادي عقيق و دامنه غربي كوه عير كه نزديك ذوالحليفه*

ترکيب سه حرف ع ل ی، برسازندۀ نام نخستين امام شيعيان علی(ع)، در لغت صفت مشبهه از مادۀ علوّ، به معنای والايی است و در وجه وصفی اش، معنای “والا” را دارد؛ در روايات نيز به ملحوظ بودن اين معنا در وجه نامگذاری حضرت اشارت رفته است.