امامان (علیهم السلام) رهبران برگزیده خداوند، تبیین‌کنندگان پیام الهی بعد از پیامبر (صلی الله علیه و آله) هستند و وظیفه داشتند که این رسالت الهی را از هر توطئه‌ای حفاظت کنند و امت اسلامی را نیز در برابر لغزش‌ها و انحرافات مصون دارند. به فرموده علامه مجلسی جایگاه عظیم و والای حضرت رضا (علیه السلام) سبب شد که امامان بعد از حضرت رضا (علیه السلام) یعنی، امام جواد (علیه السلام)، امام هادی (علیه السلام) و امام حسن عسکری (علیه السلام) را ابناءالرضا خطاب کنند.
پژوهش حاضر، نقش هدایت‌گرانه ابناءالرضا (علیه السلام) را در مواجهه و تعامل با فرقه واقفیه مورد بررسی قرار داده است. عصر ابناءالرضا (علیه السلام) دورانی است که ائمه (علیهم السلام) تحت نظارت شدید خلفای عباسی بودند و شیعیان به‌راحتی نمی‌توانستند با امام هم عصر خود ارتباط بگیرند و این جو سنگین موجب شد برخی تفکرات انحرافی در جامعه شکل گیرد و برخی را گمراه و در دل برخی شک و تردید ایجاد کند.
از مباحث مطرح دوره ابناءالرضا (علیه السلام) تعامل و ارتباط با فرق شیعی بوده است که انحرافات زیادی در جامعه اسلامی مطرح می‌کردند. ازجمله این انحرافات ایجاد شبهاتی درباره سن امام جواد (علیه السلام) یا علم امام که با طرح این‌گونه مسائل جو جامعه شیعه را متشنج کرده بودند.
ابناءالرضا (علیه السلام) با توجه به جو زمانی حاکم علیه چنین فرقی دست به اقداماتی علمی و فرهنگی زدند. تاکنون درباره فرقه‌های انحرافی به‌صورت نامنسجم و پراکنده تحقیق بسیار شده است، اما تحقیقی با عنوان مواجهه ابناءالرضا (علیه السلام) با فرق یافت نشد. این نوشتار به‌روش توصیفی با استناد به منابع تاریخی روایی این اقدامات را مورد بررسی قرار داده است.
برای مشاهده متن کامل مقاله فایل را دانلود نمایید
