شهر زیبایی که به قول «تاورنیه »؛ سیاح معروف شایسته است «جنگل نخل »نامیده شود، در166 کیلومتری جنوب شرق شیراز واقع شده است و به نزدیکترین بنادر خلیج فارس (بندر لنگه) از طریق «لارستان » راه دارد.
جهرم به معنای جای گرم است. در جنوب ناحیه مرکزی استان فارس و بین شهرستانهای فسا، داراب،فیروزآباد و شیراز قرار دارد و از دشتهای مرتفع (دست کم 900 متر) پدید آمده وبه وسیله کوههای اطراف احاطه شده است. از نظر آب و هوایی، تابستانی گرم وزمستانی ملایم و مطبوع دارد به طوری که در سردترین ایام، دمای هوا ممکن است به صفر درجه سانتیگراد برسد.
این شهرستان سابقه تاریخی بسیار طولانی دارد چنانکه آثاری از زمانهای مختلف ازجمله ساسانیان، صفویان و زندیان در آن بر جای مانده است.
فردوسی؛ شاعر نامدار ایران زمین نیز از جهرم نام برده است. از جمله ضمن بیان داستانهایی که از اردشیر بابکان نقل می کند، می سراید:
که بر شهر جهرم بد او پادشا جهاندیده با داد و فرمانروا به جهرم یکی مرد بود کی نژاد کجا نام او مهرک نوشزاد
امامزاده «فضل بن موسی بن جعفر(ع » بنا به قول مشهور در این شهرستان مدفون است
بر طبق آمار موجود در اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان جهرم، این شهر زیبا وبا معنویت به مانند صدفی سبز، شصت و یک تن از فرزندان و نوادگان خاندان عصمت وطهارت: را در سینه خود جای داده است. امامزاده حسین(ع) و امامزاده فضل(ع)مشهورترین آنها می باشند.
فضل بن موسی چگونه به جهرم آمد؟
کاروانی از اهل بیت: همراه با فاطمه معصومه(س) جهت زیارت و دیدار با امام؛علی بن موسی الرضا(ع) از مدینه عازم ایران شدند که خبر شهادت امام رضا(ع) درنزدیکی شهر قم به ایشان رسید. به دستور حضرت معصومه(س) کاروان راهی شهر قم شدو طولی نکشید که ایشان بر اثر بیماری درگذشتند و یا بنا به برخی اقوال بر اثرمسمومیت به شهادت رسید. از طرفی دستگاه حاکم دستوری را به والیان شهرهای مختلف صادر کرد تا اهل بیت(ع) را در هر کجا مشاهده نمودند فورا به شهادت برسانند. و به این ترتیب امامزادگانی که همراه با حضرت معصومه(س) به ایران آمده بودند، به ناچار متفرق شدند و هر کدام به منطقه ای عزیمت کرده، به صورت ناشناس به زندگی ادامه دادند اما تعداد زیادی از آنها شناسایی شدند و به شهادت رسیدند.
عده ای از این بزرگواران نیز راهی استان فارس شدند که احمد بن موسی (شاه چراغ)مشهورترین آنها است.
پدران ما از پدرانشان و آنان نیز از نسل قبل از خود نقل می کنند که فضل بن موسی(ع) به جهرم آمد و در بیرون از شهر در منطقه خارقان سکنی گزید.
منطقه خارقان (شهرک فاطمیه) که در گذشته از شهر فاصله زیادی داشته است به علت وجود قنات معروف خارقان زمینهای کشاورزی بسیاری داشت، امامزاده فضل(ع) به صورت ناشناس به کشاورزی می پردازد.
به مروز زمان مردم به این امامزاده بزرگوار علاقه مند شدند و آوازه علم و تقوای وی در سرتاسر شهر پیچید تا اینکه حاکم شهر نیز از آن باخبر شد و هنگامی که ازهویت واقعی وی آگاه شد، گروهی را مامور به شهادت رساندن ایشان کرد. سرانجام یکی از مامورین هنگامی که فضل بن موسی بن جعفر(ع) از شدت خستگی از کار روزانه در کنار جوی آب به خواب رفته بود، با ضربات «بیل » ایشان را به شهادت رسانید.فردای آن روز کشاورزان متوجه پیکر مقدس او که مظلومانه به خون غلطیده بود،شدند و در همان مکان (خارقان) به خاک سپردند.
امروز مرقد پاک ایشان زیارتگاه اهل دل و عاشقان دل سوخته ای است که از مکانهای دور و نزدیک برای ادای احترام به آن محل مقدس مشرف می شوند و در شبهای جمعه بادریایی از شوق و با اشک چشم، ضریح مقدسش را شستشو می دهند.
هنگامی که شب جمعه پرده سیاه خود را بر روی آسمان می کشد هیئتی همنام مادرغریبش زهرا(س) (هیئت مجمع الزهراء«س ») اذان عشق سر داده و همراه با زائرین،پیشانی ها را به مهر می سایند تا با خلوص خودشان آسمان را به زمین متصل سازند وسرانجام پس از پاسی از شب با دعای کمیل علی(ع) و اشک چشم، ساختمان امامزاده راترک می نمایند اما هیچگاه ذکر و نام و یاد امامزاده از دلهایشان بیرون نمی رود.
منبع: فرهنگ كوثر،خرداد 1377، شماره 15
