امام علي بن ابي طالب (علیه السلام) شخصيتي است بي نظير که شاعران بسياري از مذاهب گوناگون، اعم از شيعه و سني، زبان به مدح ايشان گشوده اند. اما پس از کاوش در ميان مدايح اميرمومنان، به قصيده اي از شاعري گمنام برخورديم که با وجود برخورداري از قريحه شگفت انگيز شاعري و توانمندي و تسلط در شعرسرايي، به ويژه مديحه سرايي، از نظرها دور مانده و تاکنون بررسي نشده است.
از آن جا که اين شاعر عراقي در عصر عثماني و دوره رکود ادبي زندگي مي کرده و ديوان شعر خود را به اظهار ارادتش به اهل بيت پيامبر رحمت، به خصوص امام علي (علیه السلام) اختصاص داده، از انصاف دور است که فقط قصيده برده بوصيري را قصيده برجسته اين دوره بدانيم.
براي همين، در اين مقاله سعي کرده ايم تا با معرفي عبدالباقي العمري به اهل علم و ادب، به بررسي درون مايه ها و شيوه شاعري وي در قصيده عينيه اش و بررسي سيماي امام علي (علیه السلام) در آن بپردازيم.
برای مشاهده متن کامل مقاله فایل را دانلود نمایید.
