نسب‌شناسی را می‌توان شاخه‌ای از مطالعات شمرد که از نظر تاریخی، اجتماعی و حتی فقهی، دارای اهمیت بسیار، به‌ویژه برای شیعیان است. منابع نسب‌شناسی، آگاهی‌های اندکی در باره اعقاب عباس‌بن‌علی (علیه السلام) در اختیار ما می‌نهد.
بر اساس مندرجات کتاب زاد الاعوان (تالیف‌یافته در سال 1315ق.) که تنها سند مورد استفاده منابع بعدی است، علویان عباسی‌تبار اواخر قرن پنجم هجری به هند آمدند و طایفه اعوان هند هم که اکنون علوی خوانده می‌شوند، بدیشان منسوب‌اند.
این نوشتار، برای بررسی درستی این انتساب، منابع مورد استناد زاد الاعوان، یعنی سه کتاب: میزان هاشمی، میزان قطبی و خلاصة الانساب را با مراجعه به منابع رجالی، انساب، تاریخ و حدیث، مورد واکاوی قرار داده است و به این نتیجه رسیده که دو کتاب نخست، وجود خارجی ندارد و کتاب سوم نیز به احتمال قوی همان خلاصة الاقوال مرحوم علامه حلی (م. 726ق.) است که مطالب آن برای اثبات این مدعا کافی نیست. همچنین، اثبات تاریخی شخصیتی به نام «عون قطب شاه» از نسل حضرت عباس7 و خلیفه عبدالقادر گیلانی، از مستندات ارائه‌شده برنمی‌آید.
برای مشاهده متن کامل مقاله فایل را دانلود نمایید.
