چکیده: در قرآن و سنت جایگاه ویژه و منحصربه فردی به اهل بیت (علیهم السلام) داده شده است. توجه به این جایگاه اقتضا می کرد که این خاندان پس از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) سکاندار دستگاه حکومتی مسلمانان شوند و در عرصه های گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، و فرهنگی جامعة اسلامی رهبری بلا منازع را برعهده گیرند.
پس از گذشت نیم قرن از واقعة سقیفة بنی ساعده، ماجرای خونین کربلا به وقوع پیوست و بر عترت پیامبر آن رفت که رفت و حتی طرح فضائل آنان ممنوع و خطرآفرین شد.
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) با شناخت عمیق از مقولة چگونگی گفتمان با اهل بیت (علیهم السلام) در عصر خود و آینده به طرح مبانی نظری مربوط به عترت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و آثار گستردة آنان در حیات بشری و به خصوص جامعة اسلامی پرداخت.
در این مقاله با رویکردی تاریخی ـ تحلیلی شیوة پرداختن امام به این مسئله مورد بررسی قرار می گیرد و تلاش آن حضرت برای بیدار کردن وجدان های خفته در قبال وظیفه ای که در برابر این هدایتگران الهی داشت، بررسی می شود و سرانجام، اثر گذاری ارشادات امام در بخشی از جامعه با وجود موانع بسیار، و صفات محبان اهل بیت (علیهم السلام) در کنار صفات مخالفان آنان طرح می گردد.
کلمه های کلیدی: سنت، قرآن، امام علی (علیه السلام)، مسلمانان، اهل البیت (علیهم السلام)، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)
برای مشاهده متن کامل مقاله فایل را دانلود نمایید.
