چکيده
مداراي ديني و مذهبي به معناي آسان گيري و تحمل افکار و عقايد مخالف، يکي از اصول پذيرفته شده در اسلام است. دولت هاي اسلامي در طول تاريخ همواره با اديان مختلف در قلمرو حکومتي خويش (با انگيزه ها و اهداف مختلف) مداراي ديني داشته اند و اين موضوع يکي از خصايص بارز آنان بوده است؛ اما مداراي مذهبي وضعيت متفاوتي داشته و داراي فراز و فرود بسیاری بوده است.
در قرن چهارم و پنجم هجري حکومت شيعي مذهب آل بويه، با تمامي اديان و مذاهب موجود که در چارچوب شريعت اسلامي فعاليت مي کردند، مدارا داشته و از توانايي آنان در امور حکومتي استفاده مي نمود و با اجازه فعاليت مذهبي و ديني به آنها، زمينه هاي رشد فرهنگي را براي همه گروه ها به وجود آورد؛ به طوري که عصر زرين فرهنگ و تمدن اسلامي در دوره آل بويه تحقق يافت.
برای مشاهده متن کامل مقاله فایل را دانلود نمایید.
