زمانی که رسول خدا به سن هشت سالگی رسید، یکی از بزرگ‌ترین حامیان خود یعنی «جناب عبدالمطلب» را از دست داد که بعد از مادرش«آمنه»، یار و یاور پیامبر (صلی الله علیه و آله) بودند، از این زمان به بعد بود که مورد حمایت و سرپرستی جناب ابوطالب قرار گرفت و تا ده سال بعد از بعثت مورد حمایت این مرد بزرگ بودند.( ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۱، ص۳۴ )
«حضرت ابوطالب»، پیامبر (صلی الله علیه و آله) را که در شرایط سخت از دست دادن جد بزرگوارش قرار داشت، به سفارش پدر بزرگوارش جناب عبدالمطلب به خانه آورد و وظیفه حمایت او را بر عهده گرفت، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) تحت محبت شدید اهالی خانه از جمله فاطمه بنت اسد همسر جناب ابوطالب قرار گرفت.
حضرت ابوطالب به خاطر محبت و علاقه‌ای که به پیامبر (صلی الله علیه و آله) داشت و به سفارش پدر درباره آیندهٔ درخشان پیامبر (صلی الله علیه و آله)، دمی از ایشان (صلی الله علیه و آله) جدا نشد و فاطمه بنت اسد نیز در این امر مهم؛ یعنی نگهداری و سرپرستی حضرت (صلی الله علیه و آله)، با ابوطالب همکاری می‌کرد و پیامبر (صلی الله علیه و آله)(ص) را در مهر ورزیدن و نیکی کردن بر فرزندان خود مقدم می‌شمرد تا جایی که از طرف رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به تلافی و قدر‌دانی به لقب «اماه» (مادر) مفتخر شد( ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۴، ص۱۸۹۱ ).
