حضرت خدیجه اولین همسر، بانوی مومنه، حامی و مدافع پیامبر بوده است و به «ام المومنین» معروف است. جهان اسلام مدیون تلاش های ایشان است. ایشان همه هستی، اموال و جان خود را فدای اسلام کرده است.
این بانو بیست سال قبل از ازدواجش پدر خود را از دست دادند. در مورد سن دقیق ازدواج ایشان با پیامبر هم اختلاف نظر وجود دارد. در حال حاضر خانه حضرت خدیجه تخریب شده است. این خانه ای بوده که پیامبر ۲۸ سال در آن زندگی کرده بود و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در آن متولد شده بود و خانه ای بود که در آن وحی به پیامبر (صلی الله علیه و آله) نازل می شده است.
این ها همه در کتاب زکی یمانی نوشته شده است. این خانه توسط وهابی ها تخریب شده است. امام کاظم از پدر بزرگوارشان سوال کرد: «اولین بیعتی که در اسلام واقع شده است در کجا بوده است و اسلام در آغاز چگونه بوده است و امیرالمومنین و خدیجه کبری چگونه اسلام آوردند؟» امام صادق (علیه السلام) فرمودند: « پیامبر با امیرالمومنین و خدیجه کبری نشسته بودند که به آن ها فرمودند: ای علی و ای خدیجه! این جبرئیل است که نزد من نشسته است و آمده تا شما با من بیعت کنید. علی ابن ابی طالب مولای تو و مولای همه مومنین و امام بعد از من است.» این اولین بیعت اسلام بود که شروط بیعت بر امیرالمومنین (علیه السلام) و حضرت خدیجه (سلام الله علیها) گفته شد.
سپس حضرت خدیجه فرمودند: «ایمان آوردم، قبول کردم، راضی و تسلیم هستم.» این اوج شخصیت این بانوی بزرگوار است. بالاترین صفت یک مومن صفت رضا و تسلیم است. عقلانیت یک زن در جامعه شرک این گونه بروز پیدا کرد. حضرت خدیجه (سلام الله علیها) قابل قیاس با هیچ یک از همسران پیامبر نبودند و الگوی نمونه همسرداری، مادری، تلاش و فرهنگ هستند. از زندگی حضرت خدیجه (سلام الله علیها) می توان صحنه قوام اقتصادی، قوام زندگی و صحنه زندگی مطلوب دینی را نظاره کرد.
