چکیده:
تشیع در شبه قاره پیشه دیرینه ای دارد و در عصر مغولان دوران شکوفای تشیع در هند به شمار می آید، سلسله تیموری هند در سال 932 حجری قمری (1526 میلادی) بدست بایر تشکیل گردید و قریب سه قرن و نیم حکومت پرشکوه این سلسله در شبه قاره هند دوام داشت.
گسترش تشیع در عصر مغولان هند از یکسو مرهون روابط سیاسی تیموریان با صفویه بوده است. صفویه لشکر بزرگی را در اختیار همایون قرار داد که خود این روابط نقش مهمی در گسترش تشیع در هند داشته است و از سوی دیگر سیاست هلی مذهبی تیموریان که مبنی بر آزادی مذاهب مختلف در کنار یکدیگر بوده راه را بر تشیع باز کرده و شیعیان حتی در محال عمومی اعلام وجود می کردند.
روابط تیموریان با صفویان و سیاست های مذهبی تیموریان باعث شد که صفویان، هنرمندان، شعراء، علماء و سادات و افراد مختلفی از شیعیان به هند روی آوردند و این مهاجرت عظیم ایرانیان به هند یکی از بزرگترین تحول در گسترش تشیع در هند به حساب می آید ، از طرفی مهاران ایرانی بعدی در دربار تیموریان نفذ پیدا کردند که مقامات و پست های مهم درباری را بدست آوردند. وجود شیعیان در دربار تیموری زمینه خوبی را برای گسترش تشیع به وجود آوردند. نفوذ شیعیان در دربار مدت ها بعد هم ادامه داشت، وجود شیعیان در دربار باعث شد که بسیاری از افراد خانواده امپراتوری هم به تشیع گرایش پیدا کنند.
واژگان کلیدی: هند، مغول، تشیع، ایرانیان، بابر، همایون، اکبر، جهانگیر، شاهجهان، اورنگزیب.
