ابوهاشم مي گويد: از امام حسن عسکري عليه السلام تفسير آيه زير را پرسيدم:
«ثُمَ أَوْرَثْنَا الْکِتابَ الَذينَ اصْطَفَيْنا مِنْ عِبادِنا فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ باِذْنِ اللهِ»[1]؛ «سپس اين کتاب را به گروهي از بندگان برگزيده خود به ميراث داديم، از ميان آنها عده اي بر خود ستم کردند و عده اي ميانه رو بودند و گروهي به اذن خدا در نيکي ها پيشي گرفتند.» امام عليه السلام فرمود: هر سه دسته مربوط به آل محمد صلي الله عليه وآله مي باشند. آنکه بر خود ظلم روا داشته، کسي است که اقرار به امام ننموده است و مقتصد کسي است که عارف به مقام امام است و گروه سوم و اشخاصي که سبقت در گرفتن فيض و خيرات دارند، امامان معصوم عليهم السلام هستند.
ابو هاشم مي گويد: من در فکر فرو رفتم که اين چه عظمتي است که نصيب امامان معصوم عليهم السلام شده و مقداري هم اشک ريختم. امام عسکري عليه السلام نگاهي به من انداخته و فرمود: مقام ائمه بالاتر از آن است که تو در مورد عظمت شأن آل محمد صلي الله عليه وآله مي انديشي! شکر خدا را به جا آور که تو را از تمسک کنندگان به ريسمان ولايت آل محمد صلي الله عليه وآله قرار داده است و روز قيامت؛ زماني که ساير مردم با رهبرانشان محشور مي شوند، تو در رديف پيروان آل محمد صلي الله عليه وآله بوده و با آنان محشور خواهي شد. تو بهترين راه را انتخاب نمودهاي![2]
