يكي از شاگردان علامه طباطبایی (1281-1360 ش) گويد: چندين سال قبل كه به مشهد مقدس رفته بودم براي ديدن علامه طباطبائي به منزل او رفتيم. ديدم در اتاق بر روي تشكي نشسته‌اند (زيرا طبيب دستور داده بود كه به خاطر كسالت قلبي بر روي زمين ننشينند).
ايشان از روي تشك برخاستند و مرا به نشستن روي آن تعارف كردند، من از نشستن خودداري كردم و مدتي هر دو ايستاده بوديم تا بالاخره فرمودند: بنشينيد تا جمله‌اي را عرض كنم.
من هم ادب نموده و اطاعت كردم و نشستم و ايشان نيز روي زمين نشستند و سپس فرمودند: جمله‌اي را كه مي‌خواستم عرض كنم اين است كه آنجا كه شما نشستي نرم‌تر است!
مهر تابان، بخش نخست، ص 50ـ51.
