حاج فرهاد میرزا، پسر عباس میرزا و نوه فتحعلی شاه و از شخصیت های سیاسی و علمی مشهور دوره قاجار به شمار می رود. او در سال 1300 هجری صحن و رواق و گنبد و تزئینات حرم و صحن مقدس حضرت موسی بن جعفرعلیهما السلام را به هزینه خود تعمیر نمود.
فرهاد میرزا در وقت احتضار وصیت کرد او را در کاظمین و در حجرهی شخصیاش در صحن حضرت موسی بن جعفر علیه السلام دفن نمایند و به فرزندان خود گفت: میدانم که اگر مردم مطلع شوند، در بغداد برای من تشییع بینظیری بر پا خواهد شد، در این صورت من از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام خجالت میکشم و دوست دارم تشییع من مثل تشییع موسی بن جعفر(ع) غریبانه باشد!
لذا هنگامی که به نزدیک بغداد رسیدید، جنازه‌ی مرا بر روی تخته پارهای بگذارید و آن را چهار نفر حمال بدون هیچ تشریفاتی بردارند و به صورت یک نفر غریب دفنم کنید. فرزندان به دستور او عمل کردند، اما همین‌که به بغداد رسیدند، دیدند که به یک‌باره از سمت کاظمین جمعیت زیادی با عَماری و پرچمها به استقبال جنازه آمدند.
فرزندانِ آن مرحوم سفارش آن بزرگوار را به مردم گفتند، اما متولی حرم گفت: این دستور حضرت موسی بن جعفرعلیه السلام است. آن حضرت در خواب به من امر کردند که با جمعیت و تشریفات بروید و جنازه حاج فرهاد را بگیرید و با عزت تمام تشییع کنید.
(مردان علم در میدان عمل، ج2،سید نعمت الله حسینی [با اندکی تلخیص]؛ستارگان درخشان، ج 9 ص 11؛ منتخب التواریخ و زندگانی چهارده معصوم عماد زاده، ص 366؛ رجال اسلام، ص 299؛احسن الودیعه و فارسنامه، علی فلسفی، ج 2، ص 118)
