به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سفرنامه‌ها یکی از منابع مهم در شناخت بهتر فرهنگ مردم ایران است. بزرگترین مزایا و محاسن سفرنامه‌ها را می‌توانیم به خاطر اشتمال آنها بر مطالب گوناگون و مختلف و مسائلی که در دیگر کتاب‌ها و منابع نیامده است بدانیم. سفرنامه نویسان
عمروبن عبدالله أبوعزَّة جُمَحِي کنانی از شاعران مکه که مشرکان را علیه اسلام تحریک می کرد، در جنگ بدر حضور داشت و دستگیر شد. او با منت پیامبر آزاد گردید و عهد کرد تا علیه ایشان اقدامی نکرده و هجو نکند، اما وی هنگام برگشت به مکه با تحریک
در نبرد خندق ده هزار نیروی مشرکان به مدینه حمله بردند. مسلمانان در حدود ۳ هزار نفر بودن و این باعث هراس و ترس مسلمانان گردید و بیش از 20 روز در محاصره بودند (الارشاد، ج۱، ص ۹۷. مناقب آل أبي طالب(ع)، ج1، ص 198). وضعیت بسیار خطرناک بود
یکی از چیزهایی که در این چند روز بر نگرانی و اضطراب خاطر مردم افزوده بود از کمی نان و خواربار بود و این واقعه بیشتر از این‌جا ناشی شده بود که مردم بیش از نیازمندی روزانه خود نان و خواربار خریده و می‌اندوختند و از این رو یک
خَوارِج، گروهی از سپاه امام علی (علیه السلام) در جنگ صفین که علی بن ابیطالب را متهم به کفر کردند و علیه او شوریدند. شعار دادن علیه امام علی در مسجد کوفه، و تهدید وی به قتل، از کارهای خوارج شمرده شده است. آنان پس از اجرای حکمیت، در
تاورنیه، جهانگرد فرانسوی در سفرنامه خود درباره ی روش نامطلوب و توأم با خشونت تعلیم و تربیت در ایران عهد صفویه می گوید: «از طفولیت آنها را به مکتب می فرستند و در هر محله، چندین مکتب خانه دایر و موجود است و در آنجا همهمه ی غریبی می
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ ای دل، بشنو این حکایت را، حکایتی از دریای کرم امام جواد علیه السلام، آن جوادِ اهل بیت که حتی در اوج غربت و مظلومیت، دستگیرِ افتادگان بود. این داستانی است برای منبرهای کوتاه، برای دل‌های تشنه معرفت، در آستانه شهادت آن امام همام. در
به گزارش خبرنگار مهر، آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی، از مراجع تقلید برجسته و احیاگر حوزه علمیه قم در دوران معاصر، نقشی بی‌بدیل در تاریخ تشیع و فرهنگ دینی ایران ایفا نموده‌اند. بررسی جایگاه علمی و فرهنگی آیت الله مؤسس نیازمند توجه به ابعاد گوناگون زندگی و فعالیت‌های
آنها حتی کسانی را که لباس ها را می شستند، کتک زده و از خود می راندند.[۱] همچنین پوشاک خود را حتی در معرض باد و آفتاب آویزان نمی کردند تا مبادا هوا آلوده شود.[۲] منابع: [۱]امپراطوری مغول، مری هال، ترجمه نادر میر سعیدی، ص۲۰ [۲]سفرهای مارکوپولو، مری هال،
علامه محمدحسن مظفر، چهره‌ای چندوجهی در جهان تشیع بود که با تسلط بر فقه، کلام، فلسفه، تاریخ، و ادبیات، میراثی ماندگار از خود به جای گذاشت. رویکرد او در ترکیب استدلال‌های عقلی و نقلی، همراه با انصاف در نقد مخالفان، الگویی بی‌بدیل برای پژوهش‌های بین‌مذهبی است. آثار او نه
مجد الملک، رئیس دیوان استیفای ملکشاه و وزیر برکیارق در دوره سلجوقیان بود. تاریخ نگاران او را فردی عابد، اهل بصیرت و برخوردار از اقتدار برشمرده و ستوده اند. ابن اثیر از رفتار عادلانه او با سایر فرق و طوایف مسلمان می‌نویسد. عبدالجلیل رازی وی را از شیعیان بسیار
عده ای در زمان امام کاظم (علیه السلام) خادم حرم امام حسین (علیه السلام) بودند که مورد اذیت و آزار هارون قرار گرفتند. حسین بن اِشکِیب مَروَزی از اصحاب امامین عسکریین(علیهما السلام) نیز خادم حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) در قم بود. طبري، تاريخ الأمم و الملوك، ج8،
ایران-قم-میدان جهاد-مجتمع آموزش عالی امام خمینی (ره)- ساختمان نبیین-مجتمع آموزش عالی تاریخ، سیره و تمدن اسلامی
کلیه حقوق سایت متعلق است به جامعه المصطفی العالمیه
طراحی و پشتیبانی توسط گروه نرم افزاری رسانه