«بنی اسد» نام قبیله ای از قبایل بزرگ و سلحشور و مشهور عرب از فرزندان «اسد بن خزیمه بن مدرکه» است.این قبیله در سال ۱۹ هجری قمری از بلاد «حجاز» به عراق رفته، در کوفه و بصره و غاضریه از نواحی کربلا سکونت کردند.
قبیله بنی اسد توفیق و افتخار دفن پیکر مطهر حضرت سیدالشهدا(ع) و یاران آن حضرت را پس از واقعه کربلا در سال ۶۱ هجری قمری داشتند.
قبیله بنی اسد در قیام امام حسین(ع) به سه دسته مخالف، موافق و بی طرف تقسیم شدند. از سران موافق بنی اسد می‌توان به «حبیب بن مظاهر»، «مسلم بن عوسجه» و «قیس بن مسهر صیداوی» اشاره کرد.
از مشهور ترین سران مخالف نیز «حرمله بن کاهل اسدی» است که طفل شیر خوار امام را به شهادت رساند. افراد بی طرف در غاضریه کنار نهر «علقمه» سکونت داشتند و تدفین پیکر شهدای کربلا توسط این دسته صورت گرفت.
«عمر بن سعد»، فرمانده سپاهیان «عبیدالله بن زیاد» در روز ۱۱ محرم، اجساد کشته های سپاه خویش را شناسایی و دفن کرد در حالی که بدن مقدس امام حسین(ع) و بدنهای مطهر و قطعه قطعه کشته‌های اهل بیت(ع) و سایر شهیدان و یاران با وفایشان بر زمین مانده بود و کسی جرأت نمی‌کرد این پیکر های پاک و مطهر را دفن کند.
پیکرهای مطهر شهدای کربلا، سه روز بر روی زمین ماند تا اینکه در پایان روز دوازدهم (شب سیزدهم) محرم، زنان قبیله بنی اسد، که در غاضریه در نزدیکی کربلا چادر زده و سکونت داشتند و از کشته شدن امام حسین(ع) و یارانش به دست امویان مطلع شده بودند، هنگام عبور از میدان جنگ، با دیدن اجساد شهدا تحت تأثیر قرار گرفته، مردان خود را از این موضوع باخبر ساختند و آنها را مورد سرزنش قرار داده و آنان را به انجام تدفین پیکر پاک شهدای کربلا ترغیب کردند.
زنان این قبیله، ابتدا به قصد تدفین شهدای کربلا بیل و کلنگ به دست گرفته به طرف قتلگاه کربلا روانه شدند ولی پس از مدتی وجدان مردان بنی اسد بیدار گشت و به خود آمدند و به دنبال آن، گروهی از مردان قبیله بنی اسد برای دفن شهدا وارد زمین کربلا شده ولی چون بدنها قطعه قطعه شده بود و بدنها را نمی شناختند، متحیر و سردر گم شده بودند.
در این هنگام حضرت زین العابدین(ع) به صورت ناشناس، برای تشخیص و تدفین شهدای کربلا، به خصوص دفن پدر معصومش امام حسین(ع) به حکم اینکه “امام را جز امام کسی غسل، کفن و تدفین نمی کند.” با معجزه الهی از کوفه و زندان ابن زیاد به کربلا آمد.
حضرت سجاد(ع) در جمع پیکرهای مطهر شهدا حضور پیدا کرد و یکی یکی به بنی اسد معرفی کرده و آنها بدنها را دفن می کردند.
ایشان بدن مطهر اباعبدالله الحسین(ع) را در همین مکانی که اکنون معروف است، دفن کردند و فرزند رشیدش حضرت علی اکبر(ع) را در پایین پای پدر به خاک سپردند و برای سایر شهیدان در پایین قبر امام حسین (ع) قبر بزرگی حفر و همگی را در آن جا دفن کردند. البته بدنهای مطهر حضرت عباس بن علی(ع)، حبیب بن مظاهر و حرّ بن یزید ریاحی هر یک را در مکانی دیگر به خاک سپردند.
پس از دفن شهدا ، حضرت امام سجاد(ع) خود را به آنان معرفی کردند. فداکاری افراد این قبیله سبب شهرت آنان شد و از آن پس شیعیان به نظر احترام و محبت به قبیله بنی اسد می نگرند.
هر ساله همزمان با سومین روز از شهادت امام حسین(ع) و یارانش، کاروان عظیم و باشکوه بانوان عزادار قوم بنی اسد با حضور در کربلای معلی و بین الحرمین شریفین برای آن حضرت عزاداری میکنند.
افراد حاضر در این دسته عزاداری، لباس‌های بلند و سفید می‌پوشند و بیل و کلنگ وسبدهایی از جنس برگ درخت خرما همراه خود دارند که داخل آن کفن و بوریا است و چنین می‌نمایانند که برای دفن شهیدان کربلا می‌روند. از نکات جالب و تاثیرگذار این مراسم، در جلو حرکت کردن زنان در این دسته عزاداری است که همان واقعه روز دوازدهم سال ٦١ هجری قمری را به نمایش می‌گذارد.
در واقعه عاشورا ظلم و ستم بنی امیه به حدی رسیده بود که حتی پس از واقعه کربلا نیز کسی جرات ورود به منطقه جنگ برای تدفین پیکر مطهر شهدای کربلا را نداشت.
این دفن کردن نخستین جنبش بر ضد امویان به شمار می آید چون آنها می خواستند این اجساد در آن بیابان از بین بروند و بنی اسد بر خلاف نظر آنان عمل کردند. این فداکاری سبب شهرت قبیله بنی اسد شد و از آن پس، شیعیان با نظر احترام و محبت به بنی اسد می نگرند.
سلام بر آن پیکرهای عریان
و
سلام بر آن بدن های نحیف !
١٣ محرم ١٤٤٦ هجری
